“ცხრა თვე დაგ­ჭირ­და ამ ქვე­ყა­ნას რომ გაც­ლო­დი. მსგავ­სი თავ­მდაბ­ლო­ბის, კე­თილ­შო­ბი­ლე­ბის კაცს არ ეკუთ­ვნო­და ასე­თი და­სას­რუ­ლი. რა დროს სიკ­ვდი­ლი იყო ბიჭო?!” – ზურა ბერიკაშვილი მეგობრის სულისშემძვრელი გამომშვიდობება

55 წლის ასაკ­ში მსა­ხი­ო­ბი ზურა ბე­რი­კაშ­ვი­ლი გარ­და­იც­ვა­ლა. პა­ცი­ენ­ტი კო­მა­ტო­ზურ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში იმ­ყო­ფე­ბო­და და სე­რი­ო­ზუ­ლი მკურ­ნა­ლო­ბის კურსს გა­დი­ო­და ჯერ გერ­მა­ნი­ა­ში და ბო­ლოს სა­ქარ­თვე­ლო­ში.

ზურა ბე­რი­კაშ­ვი­ლის სა­მო­ქა­ლა­ქო პა­ნაშ­ვი­დე­ბი გა­ი­მარ­თე­ბა 14 და 15 სექ­ტემ­ბერს, ხოლო მსა­ხი­ობს 16 სექ­ტემ­ბერს დაკ­რძა­ლა­ვენ.

რე­ჟი­სო­რი დი­მიტ­რი ხვთი­სი­აშ­ვი­ლი მსა­ხი­ობ ზურა ბე­რი­კაშ­ვილ­თან მე­გობ­რო­ბა­ზე, მას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა­ზე წერს:

“ეს დღეც დად­გა! დღე, რო­მელ­საც ყვე­ლა ვე­ლო­დით, გან­სა­კუთ­რე­ბით ბოლო ორი-სამი თვის გან­მავ­ლო­ბა­ში, თუმ­ცა იმ­დე­ნად და­უშ­ვებ­ლად და წარ­მო­უდ­გენ­ლად მიგ­ვაჩ­ნდა, რომ სა­კუ­თარ თავს არ ვუ­ტყდე­ბო­დით შენი ბავ­შვო­ბის ძმე­ბი. იმ ტან­ჯვი­სა და იმ ტკი­ვი­ლის­თვი­საც გვე­ნა­ნე­ბო­დი ბიჭო, მაგ­რამ რომ შე­მო­გირ­ბენ­დით პა­ლა­ტა­ში, თავ­ზე ხელს გა­და­გის­ვამ­დით, იმ გამ­ხდარ ლო­ყა­ზეც ისე გიჩ­ქმეტ­დით, რო­გორც შენ იცო­დი და ეფე­რე­ბო­დი ყვე­ლას – ეგო­ის­ტუ­რად თით­ქოს წა­მი­ე­რი სიმ­შვი­დე გვე­უფ­ლე­ბო­და. თუ თვალ­საც გა­ა­ხელ­დი, ვხე­დავ­დით რომ მზე­რა არ­სა­ი­დან და არ­სად არ იყო, მაგ­რამ ხავსს მა­ინც ვე­ჭი­დე­ბო­დით, თავ­საც ვიმ­შვი­დებ­დით – და­მი­ნა­ხაო, იგ­რძნოო – ვამ­ბობ­დით. მტერს და ავს თუ იმ გოლ­გო­თის გზის თი­თო­ე­ულ დღეს გრძნობ­დი.

ცხრა თვე მო­დი­ო­დი ამ­ქვეყ­ნად და პრაქ­ტი­კუ­ლად ცხრა თვე დაგ­ჭირ­და იმა­შიც ამ ქვე­ყა­ნას რომ გაც­ლო­დი. გგო­ნია შეგ­ვა­გუე უშე­ნო­ბას? ვერა! და ვერც ვე­რა­სო­დეს შე­ვე­გუ­ე­ბით. ძა­ლი­ან დიდი ტკი­ვი­ლი ხარ ძმაო, ძა­ლი­ან დიდი! უსაშ­ვე­ლო და მო­უ­შუ­შე­ბე­ლი!!! ეს არ უნდა მომ­ხდა­რი­ყო! არა და არა! ახლა რა ვქნათ?

რო­გორ ვი­ყოთ ასე ფრთა­მო­ტე­ხილ­ნი? ჩემო მე­გობ­რე­ბო, კო­ლე­გე­ბო, არ­ტის­ტთა დიდ ამ­ქარს მივ­მარ­თავ! ასეთ კაცს მე სხვას არ ვიც­ნობ­დი და მე­ეჭ­ვე­ბა, რომ დარ­ჩე­ნილ წლებ­ში ვინ­მე გა­ვიც­ნო. სუ­ლით სპე­ტა­კი და სუ­ლით ლა­მა­ზი კაცი და­დი­ო­და ჩვენს გვერ­დით და ეს სის­პე­ტა­კე გა­რეგ­ნუ­ლა­დაც ალა­მა­ზებ­და. მსგავ­სი თავ­მდაბ­ლო­ბის, კე­თილ­შო­ბი­ლე­ბის, ადა­მი­ან­თა მოყ­ვა­რულ, უკი­დუ­რე­სად ზრდილ, კე­თილ­გან­წყო­ბილ, ღი­მი­ლი­ან კაცს არ ეკუთ­ვნო­და ასე­თი და­სას­რუ­ლი. ახლა ამ სი­ტყვე­ბის წა­კი­თხვა რომ შე­ეძ­ლოს, ჯერ ანა­თე­მას გა­დამ­ცემ­და, მერე ბევ­რს დამ­ცი­ნებ­და და მერე თვი­თო­ნაც გუ­ლი­ა­ნად იხი­თხი­თებ­და, მაგ­რამ ეს მარ­თლა ასე იყო. დი­ლი­დან არ წყდე­ბა სოცქსე­ლებ­ში წე­რი­ლე­ბი და მო­გო­ნე­ბე­ბი მას­ზე – ყვე­ლას თა­ვი­სი ბე­რი­კა ჰყავ­და.

ეს ასე­ცაა და ბუ­ნებ­რი­ვი­ცაა, მაგ­რამ ჩემო გიგა, ჩემო მახო, ჩემო ბექა, ჩემო მიშა, ჩემო მამუ, ჩემო ნი­კუშ, ჩემო გიგი, ჩემო გობე… ჩვენ ხომ ის ბე­რი­კა გვყავ­და, რო­მე­ლიც მარ­ტო ჩვე­ნი იყო. ის ხომ არ­ც ერ­თის ბე­რი­კას არ ჰგავ­და. ის ხომ თი­თო­ე­უ­ლი ჩვენ­გა­ნის ოჯა­ხის წევ­რი იყო ისე­ვე, რო­გორც ჩვენ მისი. ამ საძ­მოს ვე­რა­ნა­ი­რი წლე­ბი ვე­ღარ გა­ამ­თე­ლებს. ისე­თი დიდი ნაპ­რა­ლი გაჩ­ნდა, რომ­ლის ამოვ­სე­ბას ჩვე­ნი დარ­ჩე­ნი­ლი წლე­ბი აღარ ეყო­ფა. ერთი კია სიკ­ვდი­ლი გაგ­ვი­ი­ო­ლა, იქ გვე­გუ­ლე­ბა უკვე. რა ბედ­ნი­ე­რე­ბაა, რომ არ­სე­ბობ­დი. რა ბედ­ნი­ე­რე­ბაა, რომ ჩვენ გა­და­ვე­ყა­რეთ ერ­თმა­ნეთს და ძმო­ბა შევ­ფი­ცეთ… სულ ის ფრა­ზა მიტ­რი­ა­ლებს თავ­ში – ძია გი­ვის საფ­ლა­ვის მო­წეს­რი­გე­ბა რომ და­ას­რუ­ლე უკბი­ლოდ რომ იხუმ­რე – ისე­თი საფ­ლა­ვი გა­მო­ვი­და, სიკ­ვდი­ლი მო­გინ­დე­ბაო კაცს!!! რა დროს სიკ­ვდი­ლი იყო ბიჭო?!”